0

Henryk Paszkowski ps. Krok (1887-1969)

Urodził się 1 kwietnia 1887 r. w Rudni (pow. Oszmiana) jako syn Stanisława i Jadwigi ze Starzyńskich. W roku 1907 ukończył szkołę techniczną w Warszawie, a w roku następnym podjął studia na Politechnice Lwowskiej. Tam wstąpił do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego, w których ukończył niższą, a następnie wyższą szkołę oficerską, w 1912 r. na polecenie Komendanta Głównego objął funkcję komendanta okręgu warszawskiego ZWC i ZS. W tym roku rozpoczął pracę zawodową w biurze technicznym fabryki „Lilpop, Rau i Loewenstein”, gdzie pracował jako technik. Założył w fabryce sekcje, prowadził szkolenia, a następnie utworzył uczniowski oddział w Pruszkowie, który jednak nie wszedł w skład Związek Walki Czynnej. W Kadrówce był dowódcą II plutonu, a 27 września 1914 r. zo-stał po „Herwinie” dowódcą kompanii. Od 9 października 1914 r. był w 1, a następnie w 5 pp Legionów. Porucznikiem został mianowany w październiku 1914 r., a kapitanem w czerwcu 1915 r. W 1916 r. został komendantem szkoły oficerskiej w Skolimowie. Pracował w Komendzie Naczelnej POW, był też komendantem Obwodu POW Siedlce. Po odmowie przysięgi został internowany w Beniaminowie, a następnie w Szczypiornie, by ostatecznie trafić wraz z grupą oficerów ukrywających swe stopnie najpierw do Havelbergu, a następnie do obozów w Rastatt i Werl. Po opuszczeniu obozu uczestniczył w walkach o Przemyśl i Lwów. Od listopada 1918 do stycznia 1919 r. dowodził I baonem 5 pp Legionów, a do maja 1920 r. I baonem 22 pp. W roku 1920 objął stanowisko dowódcy 18 BP. Wojnę zakończył jako podpułkownik; zweryfikowany jako pułkownik ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Po zakończeniu działań wojennych pełnił funkcję dowódcy piechoty dywizyjnej 9 DP (do 22 lutego 1928), a następnie obozu warownego Wilno. 1 stycznia 1929 r. został mianowany generałem brygady. W październiku 1930 r. został dowódcą 20 DP w Baranowiczach, a w styczniu 1938 r. objął obowiązki zastępcy dowódcy OK I Warszawa. Po wybuchu wojny dowodził 45 DP Rezerwową (nie została w całości zmobilizowana). Od 12 września 1939 r. organizował punkt zborny w Brzeżanach. Po kampanii wrześniowej internowany w Rumunii. Po uwolnieniu osiedlił się w Anglii; był członkiem rady Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie (1955–1959). Zmarł 7 czerwca 1969 r. w Dartford. Pochowany został na cmentarzu North Sheen w Londynie. Żonaty był z Eweliną ze Świecimskich (zm. 1972), miał 5 dzieci: córki – Krystynę (1917), Jadwigę (1921–2002), Barbarę (1923–2001) i synów: Józefa (1919–1943) i Jana (1925).

webadmin

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *